De marathon

Als ik toch eens een marathon zou kunnen lopen……hoe vaak is die gedachte wel niet door mij heen gegaan. Ik ben in het verleden heel ziek geweest en dan twijfel je toch wel of het verstandig is. Mijn oncoloog heeft ooit tegen mij gezegd dat als dat mijn wens was ik dat moest doen……een aantal jaren later en af en toe sparren met Annelies of wij dit ook zouden kunnen…..eerst maar eens een hotel vlakbij de finish geboekt.

Heel belangrijk, dan konden we eventueel kruipend naar het hotel ;). En ook belangrijk, het hotel kon nog geannuleerd worden. Inschrijven voor de marathon was nog niet mogelijk. We wilden graag de marathon van Rotterdam lopen, omdat we toch wel meerdere keren gehoord hadden dat dit toch echt de mooiste is.

Daarna Magriet om een schema gevraagd, waarbij we 3x per week wilden hardlopen. Magriet had alle vertrouwen in ons. We konden nog steeds terug, maar toen we het schema zagen dachten we dit is te doen. Het doel was om de marathon uit te lopen, tijd was niet belangrijk, maar wel binnen de gestelde tijdslimiet natuurlijk.

En ineens op een ochtend las ik dat de inschrijving geopend was…….dus inschrijven! Nu werd het echt werkelijkheid!

Vol goede moed in januari gestart met het schema. Ging prima, Er vonden nog wel een aantal aanpassingen in het schema plaats in verband met ons werk.Ondertussen kon ik op mijn werk meedoen met een programma en mocht ik naar een sportarts. Ik wilde heel graag weten hoe zij er tegenover stond dat ik een marathon wilde rennen.  Zij voorzag geen probleem voor mij en ook dat sterkte mij.

Het hardlopen ging goed tot ik  5 weken voor de marathon corona kreeg…….Annelies moest alleen twee lange afstanden rennen en ik zat noodgedwongen in huis. Al gauw voelde ik mij weer goed genoeg en heb rap mijn kilometers weer opgebouwd met een maximum van 33 km. Tijdens de voorbereidingen had ik regelmatig even contact met Magriet.

Zij motiveerde ons en sprak ons bemoedigend  toe als de twijfel weer eens toesloeg.

En toen was daar de dag voor de marathon……we gingen met een groep van 6 personen (1 toeschouwer, waar we blij mee waren) naar Rotterdam.  We hadden voor 2 nachten een hotel geboekt. Op de kamer van Annelies en.mij was het maar liefst 32 graden…….en dat konden wij niet uit zetten…..gelukkig kon het personeel er wel iets mee…..anders hadden we s’nachts ook nog kunnen zwemmen. Helaas was de dag erna hetzelfde probleem en moesten de mensen van het hotel weer voor de oplossing zorgen.

We zijn naar de Expo gegaan om het startnummer op te halen en de expositie te bekijken. Dit vonden we al heel leuk. Daarna nog een klein stukje van het parcours verkend en we verheugd zagen dat er toch her en der dixies opgesteld waren. Ik opperde nog om er eentje op mijn rug mee te nemen, maar het traject leek mij al zwaar genoeg…..

s’ Nachts nagenoeg geen oog dicht gedaan. Allebei zenuwachtig….zullen we het echt halen? Komen we de man met de hamer tegen? Spannend allemaal!

En toen was daar zondag 10 april. Na een noodgedwongen ontbijt op de hotelkamer, omdat het zo druk was beneden……op naar de startvakken. Na enig gedoe om er te komen was het dan eindelijk zo ver….. .maar ik moest naar de wc. Nog een dixie opgezocht buiten het startvak en toen stonden wij daadwerkelijk klaar. Annelies wees mij op de burgemeester  maar ik zag Lee Towers….in mijn zenuwachtigheid schoot ik ineens naar rechts en pakte de man zo bij de hand……als ik gevallen was had ik de marathon misschien wel niet eens meer kunnen rennen…..

Maar gelukkig stond ik nog rechtop en was daar het startschot…..al mijn zenuwen waren verdwenen en ik genoot van de mensen om mij heen. ik had er zin in!

Na een aantal kilometers schoot ik heel snel de bosjes in en zei tegen de plassende man die twee meter verder stond dat ik er even gezellig bij kwam…..schept ook weer een band nietwaar 😉 ?

Vervolgens door. Bij elke drinkpost iets gedronken en vaak voor die tijd een reep naar binnen gewerkt. Annelies moest een paar keer naar de dixie en ik merkte dat ik veel over had met hardlopen.  Na een km of 27 wilde Annelies even lopen. Ze werd gek van de mensenmassa. Ik moest maar doorgaan. Wij hadden dit van te voren met elkaar besproken, maar als het moment daar is, voelt het toch vervelend. Annelies verzekerde mij dat ik door moest gaan en dat heb ik gedaan. Ik kon versnellen en rende verder. Bij 34 km kreeg ik een.leuke videoboodschap op een groot scherm te zien van een ander hardloopmaatje. Ik wist dat ze iets had ingesproken, maar wat was dat leuk!

Vervolgens zag ik om mij heen allemaal mensen lopen. Sommige zaten in de berm en hadden iemand van de EHBO bij zich. Ik dacht niet opletten, rennen, je kunt dit! Het publiek zweepte mij op en ik werd er door gesterkt dat mijn naam massaal geroepen werd. Wat een geweldig publiek. Bijna overal staan mensen en word je aangemoedigd. Er zijn ook twee gedeeltes bij waarin de doorgang zo smal is dat mensen je aan kunnen raken. Ik moet wel zeggen dat ik blij was dat mensen dat bij mij niet deden. Je bent moe en wilt niet uit balans raken. Bij een drinkpost haalde ik nog een hardloopmaatje in, ze riep juichend ik ben trots op je Anita! Ik verwachtte dat ze met mij mee zou rennen, maar dat gebeurde niet. Doorrennen dacht ik, het gaat prima.

En toen was daar de Coolsingel en daarna het laatste stuk naar de finish. Met een big smile en hier en daar nog mensen inhalend, rende ik er naar toe….yessss en juichend kwam ik over de finish. Ik heb het gedaan, ik heb een marathon gerend!

Vervolgens deed ik iets dat je normaal beter niet kunt doen, ik stond stil……daardoor ging mijn ademhaling niet helemaal goed. Er kwam direkt iemand van de ehbo aan en ze stelde allemaal vragen. Ik zei.laat maar even, is zo over. Ik wil dat u even in een rolstoel gaat zitten. Ik zei dat dit niet nodig was, maar ik werd er al ingedrukt…….Komt daar burgemeester Achmed Aboutaleb aangelopen en vraagt hoe het gaat. Goed antwoordde ik en ik hoef niet in een rolstoel hoor. Maar wilt u met mij op de foto?  Dat wilde hij wel, maar toen hij vroeg of de rolstoel er ook bij op moest zei ik dat ik net 42 km gerend had en daar zeker niet mee op de foto wilde. Ik stond al op….de ehbo’ers stonden meteen bij mij, goed bedoeld natuurlijk. Na de foto’s, de burgemeester wilde zonder en met mijn zonnebril op de foto 🙂 , mijn medaille opgehaald. Vol trots liep ik verder toen mijn schoonzus (die ook mee had gedaan) en nicht mij riepen. Mijn schoonzus was zeer emotioneel dat ik het gehaald had en dat maakte ook iets in mij los.

Daarna doorgelopen en Annelies gezocht. We vlogen elkaar in de armen. We hadden het geflikt! Ons doel was uitlopen, tijd was niet belangrijk, als we maar op tijd binnen waren! En dat waren we! Alle vijf! Annelies en ik wilden onze medailles laten graveren  en werden volledig de verkeerde kant opgestuurd. Ach die paar km’s konden er ook nog wel bij. Annelies op sokken, vanwege blaren, en ik vonden uiteindelijk de Doelen waar onze namen en tijd in de medaille gegraveerd  werden.

Vervolgens hebben we weer een nacht amper geslapen…..de adrenaline zat heel hoog. Ons motto: We hebben het nog nooit gedaan, dus we denken dat we het wel kunnen…..was waarheid  geworden. Zo blij en trots!

Groetjes van Anita Vos